Περιμέναμε την προκήρυξη των εκλογών πολύ καιρό τώρα. Όσο κι
αν ο καθένας διατηρούσε μια ελπίδα μήπως αυτές αποφευχθούν ή έστω καθυστερήσουν
έως το Νοέμβριο ξέραμε ότι κάτι που θεωρείτο δεδομένο στα ΜΜΕ δύσκολο να μην
ισχύει. Έτσι είχαμε όλοι τη δυνατότητα να αναλογιστούμε ποια θα είναι η στάση
του καθενός.
Προσωπικά είχα πάρει την απόφαση να μην ασχοληθώ με τις εκλογές
περισσότερο απ’ το να πάω να ψηφίσω και να παρακολουθήσω τις εξελίξεις. Οι
λόγοι γνωστοί, οι εκλογές δε χρειάζονταν, έχουμε ψηφίσει ήδη άλλες δύο φορές
φέτος, και το βασικότερο το αποτέλεσμα φαινόταν προδιαγεγραμμένο. Από την
προκήρυξη των εκλογών όμως και μετά πολλά άλλαξαν.
Όποιος παρακολουθεί τι συμβαίνει στα ΜΜΕ, στα social media και
προπαντός στην κοινωνία αυτό το διάστημα παρατηρεί αβίαστα το εξής: Ο ΣΥΡΙΖΑ
δεν έχει τι να πει. Οι βουλευτές, τα στελέχη και οι απλοί οπαδοί του δεν έχουν
να προβάλλουν τίποτα. Δε μπορούν να δικαιολογήσουν τη στάση της κυβέρνησης, δε
μπορούν να δείξουν κάποιο λόγο για να στηρίξει κανείς το κόμμα τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ
κατεβαίνει στις εκλογές με μόνο όπλο την κομματική πειθαρχία και την επιθυμία
να παραμείνει στην κυβέρνηση, με ό, τι συνεπάγεται αυτό για θέσεις, υπουργεία
κτλ. Δεν είναι πλέον η ελπίδα που ευαγγελιζόταν, δεν έχει να πει κάτι. Το μόνο
που φαίνεται να τον διασώζει είναι το πρόσωπο του Τσίπρα.
Απ’ την άλλη τα λίγα δείγματα δημοσκοπήσεων που έχουμε μέχρι
στιγμής, με όση αξιοπιστία μπορούν να διαθέτουν, δείχνουν πως αν μη τι άλλο η
κατάσταση δεν είναι τόσο τραγική όσο πιστεύαμε. Φαίνεται πως ένα μέρος του λαού
κάτι κατάλαβε από όσα περάσαμε τους τελευταίους 7 μήνες, και σε συνδυασμό με τη
διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ η νίκη του στις εκλογές δεν είναι τόσο βέβαιη όσο πριν
ένα-δύο μήνες. Για να μην αναφέρουμε τα δείγματα εσωτερικής διάλυσης που έχουν
ακολουθήσει τη διάσπαση, με αποχωρήσεις και αποστασιοποιήσεις στελεχών.
Τέλος, υπάρχουν δύο ακόμα στοιχεία που δε μπορεί να σε
αφήνουν ανεπηρέαστο. Πρώτον, κατά κοινή παραδοχή οι 7 μήνες διακυβέρνησης της Αριστεράς
ήταν οι πλέον καταστροφικοί στην ιστορία της χώρας, με τραγικά αποτελέσματα για
την οικονομία, την ασφάλεια, τη θέση μας στην ΕΕ, το λαθρομεταναστευτικό, την
εξωτερική πολιτική, την παιδεία κτλ. Δεύτερον, η καταστροφή αυτή αποτελεί την
απόλυτη δικαίωση για την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, που προειδοποιούσε για ό,
τι επρόκειτο να ακολουθήσει και φαίνεται πλέον ξεκάθαρα τι κινδύνους
αντιμετώπιζε, κατά βάση επιτυχώς.
Με απλά λόγια, το παλιό και ξεχασμένο σενάριο της αριστερής
παρένθεσης φαίνεται να επανέρχεται, έστω και ως μικρό ενδεχόμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ
δίνει καθημερινά δείγματα ότι αποσταθεροποιείται και χάνει, χάνει καθημερινά.
Δεν ξέρω αν είναι αρκετό για να χάσει και την πρωτιά, αλλά σίγουρα είναι
περισσότερο απ’ όσο περίμενε κανείς αν έκρινε αποκλειστικά με τα δείγματα ψήφου
που έχει δώσει ο λαός στις τελευταίες αναμετρήσεις. Ο ίδιος λαός άλλωστε λέει
ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, και ο ΣΥΡΙΖΑ από ψέματα καλά πάει.
Πέραν όμως από την κάμψη του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ένας ακόμα
παράγοντας που κάνει ακόμα σημαντικότερο το ρόλο της ΝΔ. Δυστυχώς, παρά τα όσα
θα περίμενε κανείς μετά την καταστροφή που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, η αντιπολίτευση
δεν είναι ενωμένη απέναντί του. Υπάρχει ένα κόμμα-αποστάτης. Το Ποτάμι
αποτελούσε για πολλούς την ελπίδα ότι θα απορροφούσε νέα στοιχεία και θα έφερνε
την αλλαγή. Θεωρούνταν ότι έκανε μακράν την καλύτερη αντιπολίτευση. Αντί αυτού τις
τελευταίες ημέρες βλέπουμε το Σταύρο Θεοδωράκη να αναπτύσσει μια ρητορική
Καμμένου. Βλέπει τους ΑΝΕΛ να μένουν εκτός Βουλής και πλασάρεται ως ο νέος κυβερνητικός
εταίρος του Τσίπρα. Τον παρουσιάζει ως ένα ντροπαλό μεταρρυθμιστή που απλώς
πρέπει να μπει στον ίσιο δρόμο, αγνοώντας τις καταστροφές που προκάλεσε με την
ανωριμότητα και τις επιλογές του. Την ώρα που θα έπρεπε να δίνεται η μάχη για
να απαλλαγεί η χώρα από την Αριστερά το Ποτάμι επιλέγει να τη διασώσει. Αυτό
κάνει το ρόλο της ΝΔ πραγματικά κρίσιμο.
Σίγουρα οι συνθήκες υπό τις οποίες θα δοθεί η μάχη δεν είναι
οι καλύτερες. Οι εκλογές θα γίνουν άρον-άρον το Σεπτέμβριο, ακριβώς επειδή μόνο
τότε μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ελπίζει σε νίκη. Ο χρόνος είναι πολύ σύντομος και η ΝΔ
δεν είναι οργανωμένη. Έχουμε συζητήσει πολλές φορές για την αδυναμία και τα
κακά σημάδια που παρουσίασε μετά την παραίτηση Σαμαρά. Για την καταστροφική κατ’
εμέ στροφή στο κέντρο που πάει να επιχειρήσει, για το ότι πήγε να μετατραπεί
ξανά σε δεξιά της σφαλιάρας. Ακόμα και με αυτή τη ΝΔ όμως, με μια ρητορική που
δεν ικανοποιεί και έναν πρόεδρο που είναι συμπαθής μεν, δεν εμπνέει δε, το
διακύβευμα είναι ίδιο.
Η Αριστερά προκάλεσε μεγάλη καταστροφή στον τόπο, και
σίγουρα κάποια στιγμή θα το πληρώσει. Ήδη φυλλορροεί και διαλύεται, τόσο
κομματικά όσο και στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Ακόμα κι αν δε χάσει αυτές τις
εκλογές η διακυβέρνησή της έχει πλέον ημερομηνία λήξης. Μπορεί να κάνει τις εκλογές
Σεπτέμβριο για να πάρει μια τελευταία νίκη αλλά δε θα της εξασφαλίσει επιβίωση
για πολύ καιρό. Και ο Τσίπρας θα απομυθοποιηθεί σύντομα.
Ακόμα κι έτσι όμως γιατί να της δοθεί η δυνατότητα να
προκαλέσει καταστροφές για λίγους μήνες επιπλέον; Δεν υπάρχει λόγος. Αφού
διαφαίνεται ένα μικρό έστω ενδεχόμενο αυτή η κακή αριστερή παρένθεση για την
ιστορία της χώρας να λήξει από Σεπτέμβριο θα είναι εγκληματικό η ΝΔ να μην το
εκμεταλλευτεί. Άλλωστε δεν έχει τίποτα να χάσει. Ήδη η διαφορά έχει μειωθεί
δραστικά χωρίς από την πλευρά της να κάνει τίποτα αξιόλογο ως προεκλογική
εκστρατεία. Αν σοβαρευτεί και κινηθεί όπως πρέπει το σενάριο της ανατροπής
είναι εφικτό.
Η ευκαιρία αυτή δεν πρέπει να χαθεί. Η Δεξιά πάντα
αναλάμβανε να σώσει την Ελλάδα από τα χειρότερα. Πάντα αναλάμβανε τη δύσκολη
στιγμή και πετύχαινε με πολύ χειρότερες συνθήκες από τις σημερινές. Πρέπει να
το κάνει ακόμα μια φορά.
Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρώ ότι οι εξελίξεις των
τελευταίων ημερών κατέδειξαν πως τελικά αξίζει να γίνει η προσπάθεια. 7 μήνες
παρακολουθούσαμε ανήμποροι την Αριστερά να καταστρέφει τα πάντα με το λαό να
την επευφημεί. Τώρα υπάρχει μια ευκαιρία η καταστροφή να σταματήσει. Όλοι μας πρέπει
να προσπαθήσουμε λίγο παραπάνω απ’ το να πάμε απλώς να ψηφίσουμε. Δεν έχουμε να
χάσουμε κάτι. Το οφείλουμε στην πατρίδα να δώσουμε αυτή τη μάχη.
