"Μύρισε θυμάρι κ βασιλικό..."

Καίτοι είναι μάλλον περίεργο να ξεκινά η συζήτηση μας άκρως αυτοαναφορικά και συνεπώς ναρκισσιστικά πρέπει, για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης των πραγμάτων, να συμπληρώσουμε την εξής ερώτηση δίπλα στο τίτλο μας διαστρέφοντας κάπως την κατάφαση του εμβατηρίου: "Μύρισε θυμάρι και βασιλικό. Λάμπει (όντως) το φεγγάρι μεσ' τον ουρανό;". Μπας και το πουλί μας αποδείχτηκε παγώνι και ως τέτοιο συμπεριφέρεται όσο ο πήχης του κι ο μόνος του αυτοσκοπός είναι η πολύκροτη -αλλά τόσο ανούσια πλέον- νίκη στις εκλογές; Αναντίρρητα πουλάδα είναι η ΔΑΠ και στο δικό της οικοσύστημα το μέγεθος μετράει, το υψηλό ή το υψηλότερο και σίγουρα κρίνοντας τη σε αυτό τα προσόντα της είναι πλούσια! Αναρωτιέμαι όμως αν συμβαίνει το ίδιο και με τα ταλέντα της, γιατί σε τελική ανάλυση το μέγεθος μετράει μόνο αν ξέρεις να το χρησιμοποιείς.

Ζήτω την προσοχή σας, μέσα μου καίει ακόμη η φλόγα της δάδας του 2004 έστω κι αν τα όνειρα αυτής της γενιάς -της γενιάς μου- απεδείχθησαν χρήσιμα μόνο ως προσάναμμα στη ψησταριά του Μπαραϊκτάρη και προπομπός των καταστροφικών εννέα μηνών ΓΑΠ που ακολούθησαν. Τα κάρβουνα όμως ακόμα σιγοκαίνε στη θράκα αφήνοντας ανεπούλωτη αυτή τη πληγή, καθώς όπως τον πρώτο σου έρωτα έτσι και το πρώτο πολιτικό σου μετερίζι ποτέ δεν το λησμονείς. Γι'αυτό και νοιώθω πρώτος απ'όλους υπεύθυνος εγώ για ετούτη τη κατάντια· την παντελή απουσία συντηρητικής σκέψης στα ακαδημαϊκά ιδρύματα.  Πάντα βλέπετε με απασχολούσε τούτο το θέμα και προσπαθούσα να το αναδείξω: γιατί η μέηνστρημ φοιτητική δεξιά αν και η πλέον πολυπληθής εκ του εγχώριου (κι όχι μόνο) ανταγωνισμού αδυνατεί, από την εποχή του Χατζηδάκη και μετά, να αρθρώσει πολιτικό λόγο (πλην ορισμένων φωτεινών εξαιρέσεων);

Το πρόβλημα όμως δυστυχώς δεν εξαντλείται στις ενοχές του (κάθε) Μακρή, ούτε βέβαια στην ονείρωξη μίας ιδεολογικής -τάχα- ρεβάνς. Με προβληματισμό διαπιστώνω κάτι σοβαρότερο, πως υπάρχει θέμα επιβίωσης. Βλέπετε στον αντίποδα, όσο η ΔΑΠ ταυτίζετο συστηματικά με τη πρωτιά της νύχτας, τόσο η αριστερά κατακτούσε κομμάτι-κομμάτι τη διανόηση, την οποία κεφαλαιοποίησε εκ των υστέρων με τη παραγωγή στρατευμένων καθηγητών Πανεπιστημίου και εν γένει ανθρώπων του -υποτιθέμενου- πνεύματος. Όσο εμείς πολεμούσαμε με υποβρύχια και λουλουδοπόλεμο ταυτίζοντας τη μεθοδολογία της δαπ με την υποκουλτούρα, τόσο η αριστερά διαιώνιζε την ηγεμονία της παράγοντας στρατευμένες διατριβές αλλοίωσης της ιστορίας και της μνήμης (κυρίως της περιόδου 1922-1949) ενσταλάζοντας στις επόμενες φουρνιές το μαρξιστικό δηλητήριο, την μετά-κομμουνιστική κουλτούρα. Σε αυτό τον πόλεμο χάσαμε παταγωδώς πετώντας λευκή πετσέτα ήδη από τα αποδυτήρια.

Θα είμαι δίκαιος: η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δεν πέτυχε λίγα. Υπήρξε καταλύτης μιας ολόκληρης σταυροφορίας σύγκρουσης με οργανωμένα συμφέροντα του ακαδημαϊκού χώρου πετυχαίνοντας επιμέρους ουσιαστικά πράγματα και θα ήταν άδικο να τη προσεγγίσουμε μηδενιστικά. Θα ήταν μάταιο να μιλήσουμε για εκσυγχρονισμό της λειτουργίας των φοιτητικών συλλογικών οργάνων χωρίς να μνημονεύσουμε τους γαλάζιους μαχητές που την επέβαλλαν με πολλή δουλειά στους συλλόγους τους από την Κομοτηνή ως Ρέθυμνο κι από τη Λέσβο ως τη Ζάκυνθο. Το έργο όλων αυτών των παιδιών υπήρξε σε πολλές περιπτώσεις συγκινησιακό, περιπετειώδες και αξιομνημόνευτο. Συνολικά η παράταξη δε, τις περισσότερες περιπτώσεις κινήθηκε με συνέπεια προς αυτό που εκπροσωπεί καθώς πρώτη έθεσε τα ζητήματα του άρθρου 16, των ΙΔΒΕ, της αξιολόγησης, της αναγνώρισης των πτυχίων ΕΜΠ ως μάστερ κλπ που μόνη της σήκωσε επ' ώμου, ακόμη κι όταν ο φορέας μετρούσε το πολιτικό κόστος.

Θα ήταν καλό όμως παράλληλα να αναγνωρίσουμε επίσης πως αφενός η ματαιοδοξία της εσωτερικής επικράτησης των εκάστοτε "ομαδαρχών" και αφετέρου η ποιότητα επιχειρηματολογίας που τη συνόδευε υπήρξαν οι καταλυτικές συνθήκες που διαμόρφωσαν τούτη την ανερμάτιστη παραμέληση της διανόησης ως προτεραιότητα μιας πολιτικής οργάνωσης· όπως πάντοτε συμβαίνει, η Ρώμη είχε πέσει εκ των έσω! Υπήρξε τέτοιος ο δελφινισμός στην δαπ (και κατ'επέκταση στην οννεδ) όση και η προφανής ταύτιση των δελφίνων με τους βαρόνους της Νέας Δημοκρατίας ώστε να την αναγκάσει να θέσει και τον ίδιο αντίπαλο -τους "πασόκους"- αρνούμενη σαν αυτιστική να δεχθεί τη πραγματικότητα που συντελείτο γύρω της.

Οι πασόκοι είναι, ήταν και θα είναι το φετίχ του δαπίτη· "το γλέντι του, ναούμε Το οικονομικό να έπεφτε και όλα θα νάταν!" Αστειότητες... Ο εχθρός δεν ήταν η πασοκική νεολαία αλλά το αριστερό παρακράτος που κληροδότησε η πάλαι ποτέ παράταξη του Ρήγα στις φράξιες των ΕΑΑΚ, της Αρ.Εν και της κάθε λογής "πρωτοβουλίας Γένοβα", "Δίκτυο Αλληλεγγύης Εξ-αθλίων" κλπ. Το όπλο αυτών των παρατάξεων και δυστυχώς η ήττα μας απέναντι τους είναι η συστηματοποίηση της παραγωγής διανοουμένων στην οποία εκείνοι επέδειξαν σπουδή κι εμείς όχι. Επενδύουν στο Πανεπιστήμιο μακροπρόθεσμα και βγάζουν μεροκάματο έτσι: πρώτα καταληψίες, ύστερα συνδικαλιστές, μετά διατριβή για τον "Δημοκρατικό Στρατό και την αντίσταση από τους μοναρχοφασίστες" και τέλος μέλη ΔΕΠ που διαιωνίζουν τον ίδιο φαύλο κύκλο.

Αυτή τη φορά λοιπόν, το διακύβευμα δεν είναι μόνον η νίκη καθ’ εαυτή, αλλά η ουσία. Ο κάθε δαπίτης πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν και με σεβασμό απέναντι στις μελλοντικές γενιές πρέπει να προετοιμαστεί για τις μάχες που θα έρθουν. Η χυδαία πλην όμως κενή περιεχομένου συνθηματολογία είναι ανώφελη πλέον. Ας αφήσουμε τα σεξιστικά συνθήματα με τον Τσίπρα και τα ούζα, ας λείψουν για φέτος τα πανηγύρια. Να πανηγυρίσουμε για κάθε σχολή που θα μένει ανοιχτή, για κάθε πρόταση εκσυγχρονισμού του Πανεπιστημίου που θα ψηφίζεται. Ήρθε η ώρα για το ραντεβού της ΔΑΠ με την ιστορία, η οποία κατά τους νόμους του Δαρβίνου καλείται είτε να προσαρμοστεί ή εναλλακτικά να πεθάνει. Η ΔΑΠ όμως για πολλούς είναι ιδέα και οι ιδέες δεν πεθαίνουν όσο ζουν στα μυαλά και πυρώνουν το νου των ανθρώπων. Ας ανασκουμπωθούμε λοιπόν κι ας λάβουμε θέσεις μάχης. Η ιστορία μας περιμένει με το στυλό στα χέρια, ας είμαστε συνεπείς με το ραντεβού μας μαζί της…

Γεώργιος Χρ. Μακρής,

Ιδρυτικό Μέλος Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών

Δικηγόρος Πειραιώς – LLM University of Kent.