Το ρωσικό εμπάργκο, η ελληνική θέση και η βασική ευρωπαϊκή αδυναμία

Όλοι γίναμε μάρτυρες την περασμένη εβδομάδα της ρωσικής απόφασης για εμπάργκο στα ευρωπαϊκά αγροτικά προϊόντα (μεταξύ αυτών και των ελληνικών), ως αντίδραση στις οικονομικές κυρώσεις Η.Π.Α και Ε.Ε λόγω της ουκρανικής κρίσης. Και το ακανθώδες ερώτημα που αναφύεται είναι το τι μέλλει γενέσθαι. Ποια θα πρέπει να είναι η ελληνική στάση από εδώ και πέρα, δεδομένης της δύσκολης κατάστασης που βρίσκεται η ελληνική οικονομία, η οποία μόλις ξεκίνησε να αναρρώνει από τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση από καταβολής του νεοελληνικού κράτους. Επίσης, σε ποιες ενέργειες θα μπορούσε να προβεί η Ε.Ε προκειμένου να διασφαλίσει, τόσο τα συμφέροντά της όσο και την ενότητά της.

Εάν κάνουμε μία σύντομη αναδρομή στο ουκρανικό ζήτημα θα παρατηρήσουμε ότι εξελίχθηκε σε πολύ πιο σοβαρό από ότι αρχικά υπολογίζονταν από τη Δύση. Ο λόγος είναι ότι η Ρωσία του 2014 δεν είναι η ίδια από στρατιωτικής άποψης με τη Ρωσία του 2004 (εποχή των πορτοκαλί «επαναστάσεων» Γιουσένκο, Τιμοσένκο), όταν τότε δεν είχε ακόμη επαρκή στρατιωτική ισχύ (όχι ότι τώρα είναι απόλυτα έτοιμοι αλλά βρίσκονται σαφώς σε πολύ καλλίτερη κατάσταση). Κατά συνέπεια θα έπρεπε να συνεκτιμηθεί ιδιαιτέρως η καίρια αυτή παράμετρος, την οποία επέλεξαν να αγνοήσουν οι Ευρωπαίοι (σε αντίθεση με τις Η.Π.Α που ήταν ενήμερες και επεδίωξαν τώρα τη σύγκρουση διότι σε λίγα χρόνια δεν θα είναι αντιμετωπίσιμη η Ρωσία με συμβατικά όπλα). Τα πως και τα γιατί, όμως, αποτελούν άλλη θεματική και όχι στοιχείο ανάλυσης της παρούσης.

Ένα δεύτερο λάθος στο οποίο υπέπεσε η Ε.Ε ήταν η άκριτη επιλογή των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, στην οποία προχώρησαν δίχως να σκεφτούν τα πιθανά αντίποινα της άλλης πλευράς. Κι όμως οι ρωσικές προθέσεις φάνηκαν από την αρχή όταν αποφάσισαν να απαγορεύσουν την είσοδο Αμερικανών αξιωματούχων και παρατηρητών του Ο.Η.Ε τόσο στην Κριμαία όσο και στην Ρωσία. Έπειτα ήρθαν οι απαγορεύσεις στην εισαγωγή Πολωνικών οπωροκηπευτικών και στην εμφάνιση προσκομμάτων στα ρουμανικά προϊόντα. Ήδη, δηλαδή, έδειχναν την οδό των αντιποίνων στην οποία θα στρέφονταν αλλά ούτε και τότε έδειξαν οι Ευρωπαίοι να ξυπνούν από τον λήθαργο τους –να ανιχνεύσουν έστω τις ρωσικές προθέσεις-. Έτσι, μοιραία, φθάσαμε την περασμένη εβδομάδα στον συνολικό αποκλεισμό των ευρωπαϊκών αγροτικών προϊόντων από τις ρωσικές αγορές.  

Το δυστύχημα είναι ότι και σε αυτή την περίπτωση οι μεγάλοι χαμένοι ήταν οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου, οι οποίες δέχονται τα μεγαλύτερα πλήγματα από τη ρωσική στάση, επιτείνοντας έτσι την οικονομική δυσπραγία στην οποία είχαν ήδη περιέλθει. Ο αποκλεισμός μίας μεγάλης αγοράς, όπως η ρωσική, δυσχεραίνει, έτι περαιτέρω, την προσπάθεια ανάκαμψης αυτών των ασθενικών οικονομιών, οι οποίες δεν έχουν την πολυτέλεια να δέχονται τέτοια χτυπήματα. Ακόμη και να υποθέσουμε ότι, αφενός μεν θα αποζημιωθούν από κοινοτικά κονδύλια αφετέρου δε θα υπάρξει μία κάποια απορρόφηση από τις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, αυτό δεν αποτελεί παρά απλή ασπιρίνη σε βαριάς μορφής γρίππη. Ούτε είναι εφικτή η εύρεση νέων αγορών αυτή τη στιγμή, καθόσον χρειάζονται συγκεκριμένες στοχεύσεις και σχέδια επί χάρτου και όχι σπασμωδικές ενέργειες.

Ειδικότερα για την Ελλάδα έχει καταγγελθεί από τους παραγωγούς ότι το ελληνικό κράτος ήταν απών σε οποιαδήποτε προσπάθεια εξεύρεσης αγορών στο εξωτερικό για τα προϊόντα τους. Τι πρωτότυπο αλήθεια! Έτσι κι αλλοιώς μία ζωή ήταν απούσα η ελληνική πολιτεία (θυμίζω τον κανονικό ύπνο ενός αλήστου μνήμης πασοκου υπουργού κατά τη διάρκεια ενός συμβουλίου των υπουργών της Ε.Ε πριν αρκετά χρόνια). Όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή που σε άλλες χώρες οι εξαγωγές αποτελούν πρώτιστο μέλημα των κυβερνήσεων, οι οποίες φροντίζουν να αποκομίσουν τα μέγιστα δυνατά οφέλη με παραγωγικές συμφωνίες (π.χ χρηματοδότηση αποστολών και διαφημίσεων). Οπωσδήποτε, πάντως, δεν στέκει το επιχείρημα ότι οι παραγωγοί επέλεξαν μόνοι τους τη ρωσική αγορά. Φυσικά και την επέλεξαν αφού από τη μία πρόκειται για μία τεράστια αγορά ενώ από την άλλη έδιναν και καλές τιμές. Αλήθεια ο πρώην υπουργός αγροτικής ανάπτυξης κ. Τσαυτάρης (άλλος ένας πασοκος) τι έπραξε; Απλώς επιβεβαίωσε την κρατική ανυπαρξία. Ας φρόντιζε το κράτος να καταστεί αρωγός και όχι να κρύβεται και να ασκεί κριτική εκ του ασφαλούς.

Αλλά η ελληνική παλινωδία δεν σταματά εδώ. Τον περασμένο χειμώνα ο Υπουργός Εξωτερικών επισκέπτονταν την Ουκρανία προβαίνοντας σε δηλώσεις που τον καθιστούσαν βασιλικότερο του βασιλέως (υπενθυμίζω και πάλι τις απίστευτες ανοησίες που ξεστόμιζε τον περασμένο Αύγουστο όταν κατηγορούσε ασύστολα τη συριακή κυβέρνηση για τη ρίψη των χημικών, κάτι το οποίο δεν αποδείχτηκε, άλλωστε και με την κοινή λογική δεν είχε λόγους να το πράξη, αλλά ποιος έχασε τη λογική για να τη βρει ο Έλλην Υπ.Εξ, άλλος ένας πασοκος για να μην ξεχνιόμαστε). Για να μην αναφερθούμε στην εγκατάλειψη της ελληνικής ομογένειας στην Ουκρανία, το οποίο αποτελεί ακόμη ένα κεφάλαιο που δηλοί την απελπιστική ανεπάρκεια αυτού του «κυρίου» στο συγκεκριμένο πόστο. Εδώ, φυσικά, δέον να επισημάνουμε ότι δεν είμαστε υπέρ της απόψεως που πρεσβεύει την διάρρηξη των δεσμών της Ελλάδος με τους εταίρους και τους συμμάχους της, όπως διάφοροι ανόητοι έσπευσαν να ζητήσουν μετά την επιβολή των ρωσικών εμπορικών κυρώσεων. Αυτό που επισημαίνουμε είναι ότι ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας θα πρέπει, το λιγότερο, να γνωρίζει τουλάχιστον τη σημασία της λέξης. Οι χονδροκομμένες και προκλητικές δηλώσεις ενός τελείως ακατάλληλου για αυτό το νευραλγικό κυβερνητικό πόστο, πολλώι δε μάλλον όταν αντιπροσωπεύει μία μικρή και οικονομικά μαστιζόμενη χώρα, αφενός μεν δεν περιποιούν τιμή στην ελληνική διπλωματία αφετέρου δε (και το πλέον ουσιαστικό) προκαλούν τον αντίπαλο στο να επιβάλλει στη χώρα οικονομικές κυρώσεις (θα μπορούσε πανεύκολα να παρουσιάσει προσκόμματα όπως η καταλληλότητα για βρώση των ελληνικών αγροτικών προϊόντων, το έχει πράξει στο παρελθόν για ασήμαντες αφορμές, το πράττει και τώρα), ο οποίος μόνον ευκαταφρόνητος δεν είναι.

Δυστυχώς για την Ε.Ε, η μεγάλη της αδυναμία είναι πως δεν κατέχει αξιόλογη στρατιωτική ισχύ. Το αποτέλεσμα είναι να σύρεται πίσω από τις διαθέσεις των μεγάλων αντιπάλων (Η.Π.Α και Ρωσία). Με απλά λόγια δεν υπάρχει περίπτωση, ούτε μία στο τρισεκατομμύριο, να μπορέσει να παίξει αποφασιστικό παγκόσμιο ρόλο η Ε.Ε από τη στιγμή που, από τη μία δεν έχει προχωρήσει στην πολιτική της ολοκλήρωση ενώ από την άλλη δεν διαθέτει ένοπλες δυνάμεις, παρά μόνον τις επί μέρους κρατικές. Το αστείο είναι ότι μετά την όξυνση του ουκρανικού έσπευσαν χώρες όπως η Σουηδία, και η Ολλανδία να δηλώσουν την αύξηση των κονδυλίων για τα εξοπλιστικά τους προγράμματα. Όπως φαίνεται, έχουν αρχίσει οι δυτικοευρωπαίοι να συνέρχονται από το κώμα στο οποίο είχαν περιέλθει λόγωι των ηλιθίων αριστερίστικων πατσιφιστικών ιδεολογημάτων, τα οποία κυριαρχούσαν στην ευρωπαϊκή διανόηση (βλέπετε οι θέσεις αυτές δεν αποτελούν αποκλειστικό ελληνικό «προνόμιο»).

Επιπλέον, η Γερμανία (ηγέτιδα στην Ε.Ε, είτε αρέσει είτε όχι είναι πραγματικότητα) διατηρεί εκτεταμένες εμπορικές συναλλαγές με τη Ρωσία και δεν έχει, ούτε εκείνη (πόσο μάλλον η χώρα μας), την πολυτέλεια να επιτρέπει τη διαιώνιση μίας κατάστασης που μεσομακροπρόθεσμα θα τη βλάψει σοβαρά στα οικονομικά της μεγέθη. Ήδη έχουν ξεκινήσει να ασκούνται σκληρές κριτικές τόσο από τον γερμανικό τύπο όσο και από εκπροσώπους της γερμανικής βιομηχανίας σχετικά με την εξωτερική πολιτική της γερμανίδος καγκελλαρίου, η οποία, όμως, δυστυχώς για εκείνην, τη χώρα της και την Ε.Ε δεν έχει και πολλά περιθώρια ελιγμών. Να μην ξεχνάμε, βεβαίως, ότι έβαλαν και οι ίδιοι λίγο χέρι στα γεγονότα της πλατείας Μεϊντάν (παραπομπή στο άρθρο μου για τον Βιτάλι Κλίτσκο). Τέλος, να τονίσουμε ότι οι Η.Π.Α δεν θέλουν να παγιωθεί με τίποτα ο εμπορικός άξονας Βερολίνου-Μόσχας διότι αυτό θα καταστεί τεράστια απειλή για εκείνες. Σύμφωνα με τα γραφόμενα υπό τον Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι στο κλασσικό πλέον βιβλίο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα» στη διεθνή κατάταξη των κρατών τόσο η Γερμανία όσο και η Ρωσία εντάσσονται στους λεγόμενους και «Γεωστρατηγικούς Παίκτες», άρα πιθανή συνεργασία τους απειλεί θανάσιμα τα αμερικανικά συμφέροντα.

Εν κατακλείδι, στο σκάκι της ζωής κυριαρχούν ο πρακτικός ωφελιμισμός που λέγεται Αριστοτέλης και είναι ο βασιλιάς, και ο ιδεαλιστικός προσδιορισμός που λέγεται Πλάτων. Είναι προφανές ότι η Ε.Ε θα πρέπει να κινηθεί με βάση τον πρώτο και να σταματήσει να κοιμάται μακαρίως βλέποντας οράματα από τον δεύτερο. Η περίοδος της μεταπολεμικής «αθωότητος» έχει περάσει προ πολλού. Είναι καιρός να παρθούν σημαντικές αποφάσεις στην Ε.Ε αναφορικά με το μέλλον της. Θα προχωρήσει σε περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεών της (με ότι αυτό συνεπάγεται, όπως η δημιουργία πανίσχυρου ευρωστρατού) ή θα βαρέσει διάλυση; Θεωρώ ότι όταν λήξει η ουκρανική κρίση (και δεν εννοώ το πιθανό τέλος του πολέμου στην ανατολική Ουκρανία, αλλά τη συνολική διευθέτηση του ζητήματος) τίποτε δεν θα είναι το ίδιο στην Ευρώπη.  Για τον λόγο αυτό θα πρέπει και η Γερμανία, από την πλευρά της, να αποφασίσει πως θα πορευτεί πανευρωπαϊκά διότι και οι δικές της εμμονές σε παρατεταμένες λιτότητες δεν οδηγούν πουθενά παρά σε πιθανή απόσχιση του νότου και πρόσδεσή του απευθείας στις Η.Π.Α (ή και στη Ρωσία, όπως π.χ η Βουλγαρία που ήδη αλληθωρίζει). Η δύσκολη κατάσταση των ημερών λόγωι του ρωσικού εμπάργκο θα πρέπει να αποτελέσει αφορμή για μία πραγματική ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έναντι εκείνων που έχουν πληγεί περισσότερο. Διαφορετικά και αυτό θα εγγραφεί στα αρνητικά για μία μελλοντική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Σε τελική ανάλυση για πόσο ακόμη θα πρέπει να ανέχονται οι Ευρωπαίοι να τους φέρονται ως τους φτωχούς συγγενείς, όπως η Αμερικανίδα  υφυπουργός εξωτερικών και υπεύθυνη για θέματα Ευρώπης και Ευρασίας Βικτωρία Νούλαντ που ξεστόμισε το αμίμητο: “f… the E.U.

Κτησίβιος Αλεξανδρεύς

Η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΚΑΙ Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ

Η Αργεντινή είναι η χώρα που μας απασχόλησε ευρέως όλη την προηγούμενη περίοδο ,αρχής γενομένης από την εποχή που η πατρίδα μας εισήλθε στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης ,κοινώς Μνημόνιο, που αποτελείτο από την  Κομισιόν, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ σε μία προσπάθεια να αποφύγουμε την τεχνική μας χρεωκοπία που θα ήταν ό,τι χειρότερο είχε ζήσει ο τόπος.

 Αυτή η χώρα ήταν το σημείο αναφοράς των συνειδητοποιημένων οπαδών της χρεωκοπίας και της επιστροφής στην δραχμή  οι οποίοι την θαύμαζαν για την επιλογή της να εξωθηθεί στο εθνικό της νόμισμα και να διώξει ,τότε, το ΔΝΤ . Από την άλλη πλευρά η Αργεντινή ήταν σημείο αναφοράς και για τους λεγόμενους φιλομνημονιακούς , αυτούς δηλαδή που δεν ήθελαν η χώρα να βιώσει την τραγική εμπειρία της χρεοκοπίας αναλογιζόμενοι στο τι πέρασε οικονομικά και κοινωνικά η Αργεντινή που στην περίπτωση της Ελλάδος τα προβλήματα θα είχαν την πενταπλάσια έκταση λόγω κάποιων βασικών παραμέτρων. 

Αυτοί προσδοκούσαν μέσω της συμφωνίας της ελληνικής κυβέρνησης με Ε.Ε και ΔΝΤ να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη και να προσαρμοστεί ,όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα στην  νέα πραγματικότητα . Όλη αυτή η κινητικότητα επέφερε δραστικές και τεράστιες αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό της χώρας με αποτέλεσμα η παραπάνω γενική κατηγοριοποίηση να έχει δώσει ένα σαφές διακριτό στίγμα που διαπερνούσε καθέτως και οριζοντίως σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα όπως και σχεδόν όλα τα ιδεολογικά ρεύματα , ειδικά της ευρύτερης αστικής πολιτικής σκηνής.

Τις προάλλες λοιπόν, στις 1 Αυγούστου , ανακοινώθηκε ότι η Αργεντινή χρεοκόπησε για δεύτερη φορά μέσα στα δεκαπέντε χρόνια ύστερα από δικαστική διαμάχη που οδηγήθηκε στα αμερικανικά δικαστήρια με τον πανίσχυρο μεγαλομέτοχο και δισεκατομμυριούχο , διευθύνοντα  funds ,Πωλ Σίνγκερ, αφού ο δεύτερος δικαιώθηκε.

Η διαμάχη

Η όλη ιστορία ξεκίνησε προ ετών ,όταν ο δεύτερος με τα funds ,ΝΜL Capital και Αurelius (από κοινού) ξεκίνησε δικαστική διαμάχη έναντι της Αργεντινής . Αυτό έγινε διότι όταν η Αργεντινή κούρεψε προ ετών το 70% ομολόγων της (μία άλλου τύπου χρεοκοπία ή και αναδιάρθρωση..) , η επενδυτική εταιρεία αυτή ( ΝML Capital) αγόρασε από την δευτερογενή αγορά ομόλογά της Αργεντινής , από αυτούς που τα πουλούσαν μέσα σε πανικό λόγω της χρεοκοπίας, στην αξία των 50 εκ. δολαρίων και ξεκίνησε ο δικαστικός μαραθώνιος προκειμένου μετά να εισπράξει στο 100% της ονομαστικής τους αξίας , από την κυβέρνηση της Αργεντινής ,που έφθαναν κάπου το 1,3 δις. δολάρια. Μην μας παραξενεύει αυτή η κίνηση όμως διότι η δουλειά των funds που ανήκουν στην ιδιαίτερη κατηγορία των vulture fund (η επενδυτική εταιρεία που φέρεται σαν αρπακτικό όρνεο) είναι αυτή ακριβώς. Να εφορμά σαν όρνεο επί πτωμάτων. Καλώς ή κακώς έτσι πράττουν  εδώ και μερικές δεκαετίες και έτσι λειτουργεί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και δεν μπορεί καμία χώρα από μόνη της ν ‘ αλλάξει αυτά τα δεδομένα παρά μόνο μετά από συντονισμό και συνεργασία των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων. Έτσι παίζεται το παγκόσμιο χρηματιστηριακό παιχνίδι και αν αθετείς τους κανόνες ,κακό στην ίδια σου την χώρα κάνεις.

Aυτές οι εταιρείες δηλαδή, στρατηγικώς βασίζονται σε ομάδες πανίσχυρων δικηγορικών γραφείων και εταιρείες lobbying . Με αυτά ως θεμέλια ξεκινούν έναν αγώνα με πολυετείς δικαστικές διαμάχες ,με άπλετη υπομονή και πολύ χρήμα διαθέτοντας έτσι ώστε να κερδίσουν αυτό που θέλουν. Ουσιαστικά δηλαδή το μόνο κόστος που έχουν είναι τα έξοδα των δικηγορικών εταιρειών και λομπιστών. Φυσικά αυτοί έχουν το δικαίωμα να εξασκούν όλες αυτές τις πιέσεις και να διεκδικούν αυτά που θέλουν . Η Αργεντινή άπαξ και προσέφυγε στο αμερικανικό δικαστικό σύστημα (άλλωστε αμερικανικού δικαίου ήταν τα ομόλογα αυτά) και σεβάστηκε την νομική βάση των συμφωνιών που είχε κάνει ,έπρεπε να αναμένει και να εφαρμόσει την δικαστική απόφαση ,όσο και να μην της αρέσει.

Έτσι λοιπόν γίναμε όλοι μάρτυρες ,δέκα μέρες πριν περίπου, της σύγκρουσης της κυβέρνησης της Αργεντινής με το fund του Πωλ Σίνγκερ . Ο υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής , Άλεξ Κισίλοφ, στο πνεύμα ενός εθνικοεπαναστατικού  τυχοδιωκτισμού που ακολουθεί η Κίρχνερ σε συνδυασμό με τις μαρξιστικές του επιρροές δήλωσε ότι δεν δέχεται εκβιασμούς και εξήγησε ότι αν πληρωνόταν το ομόλογο αυτό στην ονομαστική του αξία τότε ,αναγκαστικά λόγω της συμφωνίας ( RUFOS) που είχε κάνει με τους πιστωτές που δέχθηκαν το κούρεμα στα ομόλογά τους, θα πλήρωνε 21 δις σε τράπεζες των ΗΠΑ, διότι εκείνοι είχαν συμβιβαστεί και περίμεναν να πληρωθούν το 40% των ομολόγων που κρατούσαν. Και όμως διεθνείς νομικοί κύκλοι εξήγησαν ότι αυτό δεν ήταν απαραίτητο να συμβεί αν πλήρωνε μετά από απόφαση δικαστηρίου και όχι οικειοθελώς. Άλλωστε είναι γνωστό ότι η Αργεντινή μπορούσε να τα δώσει αυτά τα χρήματα (το 1,3 δις) άνετα και να είχε τελειώσει το θέμα, τώρα.

Ουσιαστικά η Αργεντινή επέλεξε να γίνει για άλλη μια φορά το όνομα της χώρας γνωστό μέσω της σύνδεσής της με μία «επιλεκτική χρεοκοπία» , η οποία φυσικά είναι μίας άλλης δυναμικής που είχε γίνει σε σχέση με την πρώτη  , το 2001, αλλά σίγουρα σοβαρής αρνητικής δημοσιότητας και  με τις ανάλογες επιπτώσεις επι του  πραγματικού οικονομικού πεδίου. Η Αργεντινή δεν μπορεί να ξεφύγει από την μοίρα των χρεοκοπιών  και γι’ αυτό τον λόγο αυτή η χρεοκοπία της ήταν μία συνέχεια , μία προέκταση της προηγούμενης που ενισχύει όμως τα προβλήματά της στον διεθνή ανταγωνισμό. Καλώς ή κακώς το διεθνές σύστημα των αγορών λειτουργεί με κάποιους συγκεκριμένους κανόνες και ένας από αυτούς είναι ότι οι μεγάλοι επενδυτικοί οίκοι δεν επιτρέπεται να αγοράζουν ομόλογα κρατών που έχουν καταταχθεί σε κατάσταση χρεοκοπίας από τους διεθνείς οίκους όπως η Standard & Poor’s . H Aργεντινή ανήκει σε αυτήν την κατηγορία και έτσι οι διαχειριστές των επενδυτικών οίκων ακόμα και αν το θέλουν δεν μπορούν να κάνουν κάτι ενάντια στο καταστατικό τους και η τελευταία  συνεχίζει να παραμένει εκτός αγορών. Το ίδιο συμβαίνει και με πολλές πολυεθνικές εταιρείες που δεν μπορούν να έχουν  συναλλαγές με εταιρείες χώρας που είναι σε κατάσταση χρεοκοπίας  είτε συνολικά και ολοκληρωτικά  είτε με την μορφή πιστώσεων . Δέχονται στην δεύτερη περίπτωση την πραγματοποίηση των συναλλαγών τους για να εξάγουν είδη σε αυτήν την χώρα μόνο αν δοθεί προηγουμένως τοις μετρητοίς το αναλογούμενο ποσό της συναλλαγής. Επίσης, προκύπτει και το θέμα των τεράστιων δυσκολιών των αργεντίνικων επιχειρήσεων από τον δανεισμό τους από τράπεζες του εξωτερικού . Η Ελλάς τα έχει ζήσει προσφάτως αυτά και μάλιστα στο θέμα των πιστώσεων από τις εταιρείες του εξωτερικού και στο θέμα του τραπεζικού δανεισμού από το εξωτερικό ,ήταν μόνιμος βραχνάς για την οικονομία μας σε μεγάλο βαθμό , που μόνο η πρόσδεσή μας στο Μνημόνιο απέτρεψε τα πράγματα να πάνε ακόμα χειρότερα . Ήδη σε αυτά τα τελευταία δεν έχουμε απεμπλακεί ακόμα κανονικά. Οι αλλαγές προς το καλύτερο γίνονται προοδευτικά,όμως.

Αργεντινολάγνοι και δείκτες

Πολλοί επικαλούνται τις αλλαγές της αργεντίνικης οικονομίας προς το καλύτερο ,παρουσιάζοντας τους μακροοικονομικούς δείκτες της Αργεντινής σε σχέση με την χώρα μας αυτήν την στιγμή . Κάποιοι βέβαια  το εξετάζουν το θέμα καθαρά από  οικονομικο –τεχνικής προσέγγισης κριτήρια και συμφωνούν με την στάση της χώρας αυτής , χωρίς να μπαίνουν όμως στην διαδικασία των συγκρίσεων . Αυτοί που προσπαθούν να το εκμεταλλευτούν πολιτικώς αναφερόμενοι στα παραπάνω στοιχεία είτε , παραδοσιακά ανήκουν , στην κομμουνιστική Αριστερά που βλέπει στο «πρόσωπο» των κάθε είδους funds τα διάφορα «αμερικανο - καπιταλιστικά γεράκια» που προσπαθούν παγκοσμίως να διασώσουν τον «βάρβαρο και στυγνό νεοφιλελευθερισμό» και οι διάφοροι εθνικολαϊκιστές ή εθνικομπολσεβίκοι ή  και  κύκλοι της συνωμοσιολογικής άκρας δεξιάς που γουστάρουν κάθε είδους αντίθεση από κυβερνήσεις που ευνοούν τον απομονωτισμό, και όπου κατατάσσουν τα διάφορα funds λιγότερο στους «κακούς καπιταλιστές» και περισσότερο σε ένα είδος ευρείας συνωμοτικής παγκοσμίας εξουσίας με τον «κακό Σιωνισμό» να ελέγχει τα πράγματα, επηρεαζόμενοι από την εβραϊκή  καταγωγή πολλών διαχειριστών αυτών των funds .

Καλώς ή κακώς τα funds διαχειρίζονται σε μεγάλο μέρος τους εβραίοι, διαφόρων υπηκοοτήτων (φυσικά είναι και πολλοί άλλοι από διάφορα έθνη) αλλά αυτό εξηγείται διότι το χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτού του λαού είναι η επίδοσή του στον οικονομικό – τραπεζικό τομέα και έχει την εξήγησή του  αυτό ιστορικά , διώχνοντας κάποιες παρωπίδες και βλέποντας πιο ορθολογικά μερικά πράγματα. Βέβαια δεν ξέρω πως σχολιάζουν το γεγονός ότι ο υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής που σηκώνει το «μπαϊράκι» της αντίστασης στους «κακούς Σιωνιστές» , ο Άλεξ Κισίλοφ , είναι γνωστό τέκνο εβραϊκής οικογένειας και δεδηλωμένος μαρξιστής. Μάλλον πράκτορας θα είναι και αυτός τελικά!!

 Πέρα από το χιούμορ ,κακά τα ψέματα , ο καπιταλισμός είναι το οικονομικό σύστημα που σου δίνει τις δυνατότητες σε όποιον έχει κεφάλαια και ξέρει να επενδύει να μεγαλώνει η οικονομική του επιρροή . Έχει την ελευθερία ως κεντρική του αρχή γι’ αυτό και έχει επικρατήσει. Και από το να βλέπουμε τα πράγματα με συνωμοσιολογικές παρωπίδες ας δούμε την κινητήριο δύναμη για όλα αυτά που είναι ένα  πανανθρώπινο και πιο φυσικό κίνητρο. Και αυτό είναι το κέρδος! Αυτή η αναφορά είναι μία παρένθεση διότι κανονικά δεν θα έπρεπε ν’ ασχοληθούμε με συνωμοσιολογικές παλαβομάρες αλλά δυστυχώς στην ευρεία δεξιά παράταξη υπάρχουν πολλοί που ερωτοτροπούν με τέτοιες απόψεις.

Όσον αφορά τους μακροοικονομικούς δείκτες της Αργεντινής  και την σύγκριση με την Ελλάδα. Ασφαλώς και σύγκριση δεν μπορεί να γίνει για μία σειρά από λόγους. Μία σύγκριση τέτοιου είδους δεν λαμβάνει υπ’ όψιν πολλά δεδομένα και είναι μία απλοποιημένη προσέγγιση. Αλλά ας το προσπαθήσουμε όσο γίνεται ,τουλάχιστον.

Η Αργεντινή έχει ρυθμό ανάπτυξης 3,5% , ανεργία 7,5% , το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ περιορίζεται κάτω από το 50% και το έλλειμμα σε επίπεδο 3,5% του ΑΕΠ. Σίγουρα δεν φαίνεται απελπιστική η κατάστασή της και φαίνεται να μπορεί να ορθοποδήσει. Ένας μεγάλος και ουσιαστικός λόγος που δεν μπορεί να γίνει σύγκριση είναι το γεγονός ότι η Αργεντική είναι και ήταν μία από τις κορυφαίες παραγωγούς βασικών προϊόντων γεωργικής και ζωϊκής προέλευσης. Έχει έναν πολύ δυναμικό πρωτογενή τομέα εκ φύσεως και ο οποίος ήταν και είναι αυτός που της δίνει κάποιες ανάσες ζωή. Έχει ως βασικό του θεμέλιο ανάπτυξης την άνοδο της πρωτογενούς παραγωγής και αυτό ήταν παράλληλα και με μία σειρά άλλων  παραγόντων, όπως η αύξηση της τιμής της σόγιας διεθνώς , μετά το 2005, να την κάνει να ξεπεράσει πολλά προβλήματα. Μην ξεχνάμε ότι είχε  υποδομές σε αυτόν τον τομέα και κάποια ιστορία και το γεγονός ότι είναι ο ουσιαστικός τροφοδότης ολόκληρων κρατών σε συγκεκριμένες τροφές και δεν είναι Ελλάδα ,όπως ήταν προ Κρίσης. Θα μπορούσε να συγκριθεί λοιπόν με Καναδά που είναι του ιδίου βεληνεκούς αλλά τα αποτελέσματα θα ήταν απογοητευτικά για ορισμένους. Η Ελλάς έχει ύφεση 1,1 % ούσα στον τέταρτο χρόνο από την ώρα που χρεοκόπησε τυπικώς αλλά η ύφεση αυτή όλο και μειώνεται και μην ξεχνούμε ότι ξεπέρασε κατά πολύ και τους στόχους που της είχαν θέσει σε αυτόν τον τομέα οι τροϊκανοί ,οπότε η σύγκριση είναι ατυχής με δεδομένο ότι η οικονομία της βγαίνει από μία κατεξοχήν ελλειμματική και άκρως αντιπαραγωγική κατάσταση με έντονη την εξάρτηση από τα εισαγόμενα αγαθά. Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών της ελληνικής οικονομίας τώρα έχει μειωθεί δραματικά, σε σχέση με μία πενταετία πριν,  και έχει και αυτό ξεπεράσει τους στόχους που του είχαν θέσει οι τροϊκανοί. Η ανεργία επίσης στην Ελλάδα είχε μία συνεχόμενη άνοδο από το 2008 και μετά και τώρα έχει σταθεροποιηθεί με μία πολύ ελαφρά τάση προς τα κάτω. Σίγουρα το 27,2 % είναι υψηλό ,αν και όχι πραγματικό (κανονικά είναι πιο κάτω ) αλλά είναι δυνατόν να συγκριθεί με την Αργεντινή η οποία έχει μία φοβερή εξαγωγική παραγωγική δυναμική; Αυτό είναι το αποτέλεσμα της κρίσης στην Ελλάδα και της «φούσκας» που έσκασε διακόπτοντας απότομα το υπερκαταναλωτικό πάρτι.

Το θέμα είναι να μελετάμε και άλλα πράγματα παράλληλα με την μελέτη των μακροοικονομικών δεικτών και να κάνουμε ουσιαστικές και ολοκληρωμένες συγκρίσεις.  Ο πληθυσμός της Αργεντινής σε μεγάλο ποσοστό έχει μεγάλη φτώχεια που δεν δικαιολογείται με τα οικονομικά – κοινωνικά  δεδομένα της. Έχουμε δει ποιος είναι άραγε ο μέσος μισθός εκεί και ο μέσος μισθός εδώ; Μήπως οι άνεργοι εδώ διαβιώνουν καλύτερα σε σχέση με εκεί, γιατί σίγουρα το επίδομα ανεργίας τους εδώ δεν νομίζω να μην ξεπερνάει τα …πέσος που παίρνουν εκεί όχι μόνο αυτών αλλά και εκείνων που …εργάζονται ακόμα!! Αλήθεια έχουν συνειδητοποιήσει πολλοί ότι μιλάμε για μία χώρα που κάθε λίγο και λιγάκι ζει σε διαρκή εσωτερική ανασφάλεια με πολλές  απεργίες και διαδηλώσεις, αύξηση εγκληματικότητας  με ξέσπασμα άγριων ταραχών με νεκρούς και με συνεχείς λεηλασίες καταστημάτων (πλέον έχει γίνει χόμπυ αυτό, εκεί).

Το κυριότερο όμως όλων είναι ότι ο πληθωρισμός είναι πάνω από 20% (κανείς δεν ξέρει μέχρι σε ποιο σημείο προς τα πάνω φθάνει…!)και καταπίνει τα πάντα. Οι μισθοί μειώνονται πρακτικά και οι όποιοι αναπτυξιακοί και πλεονασματικοί δείκτες συντρίβονται πάνω στο φράγμα ενός καλπάζοντος πληθωρισμού. Αυτό η Αργεντινή θα το είχε αποτρέψει αν ήταν πιο συνεργάσιμη.

Η Ελλάς με όλα αυτά που περνάει είναι από τις πιο σταθερές και ειρηνικές χώρες της περιοχής και μαζί με την Κύπρο σε όλο το παγκόσμιο σύστημα τις θεωρούν τις ασφαλέστερες, οικονομικά και επενδυτικά αλλά και γεωπολιτικά ,γωνιές της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου. Η Ελλάδα έχει αρχίσει και μειώνει την εγκληματικότητα που υπήρχε και οι διαδηλώσεις και οι απεργίες ακόμη είναι τόσο χαμηλής έντασης που δεν δικαιολογούνται  για την κατάσταση που περνάει ή μάλλον πέρασε !!Σίγουρα έχουμε πολλά στάδια για να ξεφύγουμε από την άσχημη κατάσταση που είμαστε σαν κράτος αλλά σίγουρα έχουμε και κάνει και βήματα σημαντικής προόδου και κάποιοι έχουν βοηθήσει σε αυτό το σημείο και είναι εξαιρετικά εξοργιστικό να κοιτάζουμε με μάτια λαγνείας την πορεία της …..Αργεντινής!

Η διεθνής αξιοπιστία αυτής της χώρας έχει πληγεί ανεπανόρθωτα και όλοι μπορούμε να δούμε ότι το όποιο μέσο επίπεδο ζωής που έχουμε κρατήσει σαν λαός και σαν οικονομία και η όποια προσαρμογή ,με τις όποιες αστοχίες και  λάθη , είναι διότι ΔΕΝ το παίξαμε τυχοδιώκτες και «τσαμπουκάδες» και αποφασίσαμε να τηρήσουμε τους κανόνες του παιχνιδιού για την ασφάλεια της χώρας μας, μέσα στα πλαίσια που μας δίνει η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μπορείς να διεκδικείς και να διαπραγματεύεσαι αλλά εντός κάποιων κανόνων για να έχεις το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, μέσα στο διεθνές προσκήνιο. Και θα συμβιβαστείς και θα πολεμήσεις αλλά με κανόνες που σου επιτρέπει το ανάστημά σου σαν χώρα και όχι ριψοκινδυνεύοντας την τύχη του λαού σου. Νομίζω το τελευταίο είναι μία από τις αρχές κάθε αστικού πολιτικού ρεύματος στην χώρα μας.

Αριστοτέλης Παλαιολόγος